Σε μείζον εκκολαπτήριο φθοράς ονόματος και φήμης της δικαιοσύνης εξελίσσεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση με κύριο υπεύθυνο την Κυβέρνηση και την Βουλή.
Η Δικαιοσύνη που καλείται να τηρήσει τους νόμους χάνει καθημερινά έδαφος στην συνείδηση των πολιτών και φαίνεται ως απόλυτα χειραγωγημένη αφού καλείται να τιμωρήσει δημάρχους που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εκφράζουν το ¨λαϊκό αίσθημα”.
Οι δικαστές όμως καλούνται να κρίνουν τις πράξεις σύμφωνα με τους νόμους και όχι σύμφωνα με τις εντυπώσεις της κοινής γνώμης. Οταν και όπου μπορούν τα παντρεύουν.
Ετσι τον τελευταίο καιρό σχεδόν καθημερινά η δικαιοσύνη συγκρούεται με το κοινό αίσθημα. Από τη μία καλείται να τιμωρήσει έναν δήμαρχο που δίνει λύση στο τεράστιο πρόβλημα του αγρότη που για να πάει από το σπίτι του στο χωράφι του «ξαφνικά πρέπει να πληρώσει διόδια» ενώ οι δρόμοι που έχουν αναλάβει οι εταιρείες συντήρησης είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το οργωμένο χωράφι του.
Καλείται επίσης να τιμωρήσει έναν δήμαρχο που συγκρούεται με την αστυνομία γιατί δεν δέχεται να γίνει χωματερή δίπλα από τα σπίτια των δημοτών του και στις μη απαλλοτριωμένες ιδιοκτησίες τους. Το ίδιο και με ένα δήμαρχο που διεκδικεί να είναι οι παραλίες ελεύθερες.
Από την άλλη αφήνει ατιμώρητους όλους εκείνους τους δημάρχους που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα και αδειάζουν τα ταμεία του δήμου χωρίς κανένα έργο. Αφήνει ατιμώρητους όλους εκείνους τους μηχανισμούς που ξοδεύουν μυθικά ποσά για ένα έργο που ένας ιδιώτης θα έκανε με το ένα δέκατο των χρημάτων.
Οι πολίτες γίνονται καθημερινά λοιπόν μάρτυρες μιας σχιζοφρένειας που δεν την εκλαμβάνουν όμως ως τέτοια. Την εκλαμβάνουν ως χειραγώγηση είτε μεγάλων συμφερόντων, είτε πολιτικής διαπλοκής. Πως είναι δυνατόν αναρωτιόνται να καταλογίζονται σε έναν δήμαρχο μισθοί που πληρώνει με δικαστική απόφαση;
Πως είναι δυνατόν δήμαρχοι να βρίσκονται με βίλες και κότερα και να μην τους αγγίζει κανείς; Πως είναι δυνατόν να διώκεται ο δήμαρχος Αθήνας για συμβάσεις και εργαζόμενους που δούλευαν σε άλλες υπηρεσίες εκτός καθαριότητας αφού το 99% των δημάρχων το ίδιο ακριβώς κάνει; Πως είναι δυνατόν να καταδικάζεται ένας δήμαρχος που μοίρασε στα παιδιά σοκολατάκια στις Απόκριες και να αθωώνεται ένας δήμαρχος που δώρισε 500 εκατομμύρια δραχμές στον Πανιώνιο;
Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχουν πρόβλημα οι δήμαρχοι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εχουν. Ομως το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η δικαιοσύνη. Ο κόσμος μιλάει με τους πιο απαξιωτικούς όρους γι αυτήν. Ο κόσμος γελάει όταν ακούει δικαστή. Και μπορεί να φανταστεί κανείς τι χώρα μπορεί να διαμορφωθεί όταν η κοινή συνείδηση πιστεύει ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου και δικαιοσύνη.
