Όλο και πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες πολιτών που συναντούν στις παραλίες τις καταχρηστικές συμπεριφορές εκείνων των ιδιωτών που με διαγωνισμούς τις εξασφάλισαν από τους δήμους. Οι διαπληκτισμοί είναι καθημερινοί και ως συνήθως καταλήγουν με τα βατραχοπέδιλα και τις ομπρέλες στα αστυνομικά τμήματα. Η αυτοδιοίκηση όπως φαίνεται μπροστά στην ανάγκη εξασφάλισης πόρων, βρήκε άλλον έναν τομέα δυσφήμισης. Αφου αγωνίστηκε επί χρόνια να εξασφαλίσει το δημόσιο χαρακτήρα και την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες, τώρα τις παραχωρεί όσο πιο ακριβά μπορεί σε ιδιώτες για να τις εκμεταλλευτούν δημιουργώντας όμως όρους ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Οι μεγάλες επενδύσεις οδηγούν σε ακραίες μορφές ιδιοποίησης ακόμη και του περιβάλλοντος χώρου όπου απαγορεύεται να πλησιάσει κανείς αν δεν πληρώσει το κάτι τις του. Οι δήμοι αποφεύγουν ή ξεχνάνε να γράψουν στις συμβάσεις τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των αναδόχων όπως και τι ακριβώς τους παραχωρούν. Οποίος γνωρίζει τους νόμους και διεκδικήσει ένα κομμάτι παραλίας για να ξαπλώσει δωρεάν με την καρέκλα του και την ομπρέλα του, θα πρέπει να απευθυνθεί στο αστυνομικό τμήμα αλλά και εκεί είναι αμφίβολο αν θα βρει το δίκιο του. Έτσι παρουσιάζεται το φαινόμενο οι μη δημότες και μη ντόπιοι να αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ετσι οδηγούμαστε στον αποκλεισμό αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν από την πρόσβαση της παραλίας. Την ίδια στιγμή όμως η Αυτοδιοίκηση ετοιμάζεται να δώσει μεγάλη μάχη μετά την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου όπου αμφισβητείται έντονα το δικαίωμα της στην διαχείριση και τον έλεγχο των παραλιών προκειμένου να διευκολυνθούν σ´ αυτές οι μεγάλες τουριστικές επενδύσεις. Μεμονωμένες συμπεριφορές ελλοχεύουν τον κίνδυνο και αυτή η μάχη να σωθεί στο περιβάλλον μιας αρνητικής κοινής γνώμης.
