Κάθε Πάσχα, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες επιστρέφουν στα χωριά και τις μικρές πόλεις απ’ όπου κατάγονται, αναβιώνοντας παραδόσεις, γεμίζοντας τις πλατείες, και φυσικά –παίρνοντας μαζί τα παιδιά τους. Ωστόσο, εκεί που θα έπρεπε να κυριαρχεί το παιδικό γέλιο, εμφανίζεται ένα ανησυχητικό φαινόμενο: οι παιδικές χαρές των δήμων είναι συχνά εγκαταλελειμμένες, ασυντήρητες και σε πολλές περιπτώσεις, επικίνδυνες για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών.
Το φαινόμενο της “εγκατάλειψης”
Καθώς οι μικροί δήμοι και οι κοινότητες αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις προσωπικού και χρηματοδότησης, οι παιδικές χαρές παραμένουν παραμελημένες για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Πολλές από αυτές σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν δεκαετίες πριν, χωρίς ποτέ να γίνει ουσιαστική συντήρηση ή αναβάθμιση. Το αποτέλεσμα; Διαλυμένα παγκάκια, σκουριασμένες κούνιες, χαλασμένα δάπεδα ασφαλείας και πλήρης έλλειψη περίφραξης.
Το πρόβλημα κορυφώνεται τις ημέρες των γιορτών, όπως το Πάσχα, όταν παρατηρείται ξαφνική αύξηση του πληθυσμού και εκατοντάδες παιδιά συρρέουν στις παιδικές χαρές. Η χρήση πολλαπλασιάζεται – χωρίς όμως να υπάρχουν οι προϋποθέσεις ασφάλειας.
Πιστοποίηση και νομοθεσία: Μια αναγκαία, αλλά παραγνωρισμένη διαδικασία
Από το 2009, με το ΦΕΚ 931/Β/2009 και τις μετέπειτα τροποποιήσεις του, η ελληνική νομοθεσία προβλέπει ότι κάθε παιδική χαρά πρέπει να πληροί συγκεκριμένες τεχνικές προδιαγραφές ασφαλείας και να φέρει πιστοποίηση από διαπιστευμένο φορέα. Παρόλα αυτά, πολλές δημοτικές αρχές είτε αδυνατούν είτε αδιαφορούν να εφαρμόσουν τη σχετική νομοθεσία. Σε αρκετές περιπτώσεις, παιδικές χαρές που έχουν χαρακτηριστεί ακατάλληλες, συνεχίζουν να λειτουργούν χωρίς καμία προειδοποιητική σήμανση.
Η έλλειψη πιστοποίησης δεν είναι απλά τυπικό ζήτημα – είναι θέμα πρόληψης ατυχημάτων. Το δικαίωμα των παιδιών στο παιχνίδι δεν μπορεί να ισοδυναμεί με κίνδυνο για τη ζωή τους.
Λύσεις και προτάσεις
1. Ένταξη σε προγράμματα χρηματοδότησης: Οι δήμοι πρέπει να αξιοποιήσουν ευρωπαϊκά και εθνικά προγράμματα (όπως το ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ ή το ΤΡΙΤΣΗΣ) για την αναβάθμιση και πιστοποίηση παιδικών χαρών.
2. Συνεργασία με ιδιώτες ή χορηγούς: Ιδιώτες ή εταιρείες της περιοχής θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανακαίνιση με κοινωνική προσφορά.
3. Συμμετοχή των κατοίκων: Οικογένειες και εθελοντές μπορούν να καταγράφουν προβλήματα, να ειδοποιούν τις δημοτικές αρχές, ακόμα και να συμμετέχουν σε ήπιες δράσεις φροντίδας.
4. Δημιουργία μητρώου κατάστασης: Κάθε δήμος θα μπορούσε να δημοσιεύει ετήσια αναφορά για την κατάσταση των παιδικών χαρών του, αυξάνοντας τη διαφάνεια και τη λογοδοσία.
Το παιχνίδι είναι ανάγκη, όχι πολυτέλεια. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε η ανεμελιά των διακοπών του Πάσχα να μετατρέπεται σε κίνδυνο. Η πιστοποίηση και η συστηματική συντήρηση των παιδικών χαρών δεν είναι μια ακόμα γραφειοκρατική υποχρέωση – είναι πράξη ευθύνης απέναντι στη νέα γενιά. Οι γιορτές ας είναι αφορμή να ξαναδούμε σοβαρά τον τρόπο που οι τοπικές κοινωνίες προστατεύουν και φροντίζουν τα παιδιά τους.
